Son Hırvatistan maçından sonra Sabri ve Milli takıma yönelik eleştiriler iyice ayyuka çıkmıştı. Bunun sonucunda da Hiddink teknik direktörlük görevini bıraktı. Ancak tartışılan sadece Hiddink değildi. Oyuncuların ruhsuz oynaması da eleştirilmişti. Bütün bunların dışında uzun zamandır yapılan geyiklerin başında da " 70 milyonluk ülkenin Sabri dışında sağ açığa ya da Servet dışında defansa koyacak başka oyuncusu yok" geliyor. Bir bakıma haklı bir söylem. Avrupa'nın büyük takımlarının ve liglerinin önemli maçlarının saatlerini uzakdoğuya göre ayarlaması ya da maçlarını bilfiil Çin'de, Kore'de oynadığı bir dönemde bizim tek bir yerli futbolcumuzun adını yabancı bir futbol taraftarından duyamamak üzücü bir durum. Futbolumuzu yurtdışında tanıtma çalışmalarının milli takım ve klüplerin haricinde bir kaç ateşli taraftarın kişisel çabalarıyla ilerlediğini görmek ( Genellikle doğu Avrupa bloğu ülkelerinde güzel kızlara GS veya FB forması giydiren taraftarların, kızların ellerine verdikleri kartonlardaki yazılarla kendi takımlarının ve penislerinin büyüklüklerini ispatlama çabaları veya uzakdoğu'da çalışan bir taraftarın, birlikte çalıştığı işçilere kendi takımının marşını öğretmesi ) futbolumuz adına beni ümitlendiriyor. En azından diğerlerinden farklı bir yol seçtiğimiz kesin.
Bütün bu marşlar ve cinsel içerikli kartonların gölgesinde gerçekten Sabri dışında bir sağ açık çıkaramıyor olmamız çok üzücü. Aslında ondan daha da vahim olan şey ise aşşağıda videosunu izleyeceğiniz 5 İzlandalı müzisyen gibi bir müzik grubunun yetişemiyor olması. Yazıma burada son verirken cefakar ve ateşli taraftarın müzik konusuna da bir el atmasını diliyorum. Çüklerinizi etrafımdan uzak tutun.
